Op 25 mei verkiezen we niet alleen onze federale en regionale
volksvertegenwoordigers maar ook onze 22 Europese parlementairen. Het valt te
vrezen dat de Europese verkiezingen bij ons zullen worden ondergesneeuwd door
discussies over ja dan neen een volgende staatshervorming en de vraag hoe fors
een zoveelste lastenverlaging voor de bedrijven moet zijn. Het probleem met de Europese verkiezingen is het probleem van de Europese beleidsvoering. Europa raakt letterlijk alles en nog wat maar het gebeurt buiten het blikveld van onze democratische besluitvorming. Europa is verkeershinder door de Europese toppen in Brussel. Europa is enige nationale trots omdat onze Herman Van Rompuy de voorzitter van de Raad is. Europa is onze Eurocommissaris Karel De Gucht, van wie we beter de fiscale geschillen kennen dan zijn bevoegdheden. Prijsvraag: wie was onze vorige Europese commissaris? En die daarvoor?
Burgers ergeren zich aan Europa omdat er zoveel geld gaat naar dat over-en-weer-reizen tussen Brussel en Straatsburg. Weinigen worden warm van Europa. Tegelijk creëert Europa veel sociale en economische kilte, vraag dat maar aan de Grieken en Portugezen. Warmte krijgen ze daar van Moeder Natuur, niet van Brussel.
Sluipende verschuiving
Spijtig genoeg zal het in mei ook niet gaan over de infame invloed van de Europese besluitvorming, waarbij Europarlementairen vaak evenzeer van de zijlijn (moeten) toekijken als de gemiddelde Europese inwoner. Qua beslissingsmacht gooit de Europese Commissie meer gewicht in de schaal dan ons federale parlement. In het Belgische parlement ondergaan ze lijdzaam hoe de invloed sluipend verschuift naar Europa. Zelfs de begrotingscontrole wordt toevertrouwd aan een handvol eurocraten. Menig Europees verdrag wordt in ons parlement bekrachtigd zonder inhoudelijk debat en vaak met een snel opgetrommelde meerderheid. Onbegrijpelijk hoe de politieke macht zonder veel gemor wordt doorgeschoven.
Anti-Europese gevoelens worden momenteel vooral verwoord door populistische partijen van rechtse signatuur. Zo hebben zij het monopolie van de anti-Europese gevoelens gekaapt. Wie meer dan ernstige bezwaren oppert, wordt gemakshalve in hun kamp geplaatst. Zo zou je schrik krijgen om nog bedenkingen te maken bij het Europese beleid. Je zou zo eens een rechts discours kunnen steunen.
Concurrentiekracht
In het verleden trokken de vakbonden steevast de Europese kaart. In de hoop en met de terechte verwachting dat een grensoverschrijdend solidair verhaal het zou moeten halen op nationalistische reflexen. Maar wat onze Europese en nationale beleidsmakers ervan gebrouwen hebben, is precies het tegenovergestelde. Nooit gaat Europees beleid over solidariteit. Zelden gaat het over mensen aan boord krijgen. Te vaak gaat het over uitsluiting. En telkens opnieuw draait het rond de concurrentiekracht en –positie. Als Europa en de kandidaten voor het Europees Parlement steun willen krijgen van de werkende bevolking, zullen ze dus fundamenteel voor een heel ander beleid moeten kiezen.
Eigenlijk is dat de boodschap waarmee wij, samen met het Europees Vakverbond, op 4 april om 11.00u in Brussel deelnemen aan een Europese betoging. Het huidige Europese beleid zint ons niet. De werknemers eisen een sociaal en solidair Europa. Komt dat er niet, dan dreigen ook de bonden een anti-Europees verhaal te ontwikkelen. Een Europa dat tegen de belangen van werknemers handelt, kan geen steun van hen blijven verwachten.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK
Geen opmerkingen:
Een reactie posten